Risale-i Nur İkinci Söz

İkinci Söz

الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ

ellezine yü’minune bilgayb

O takvâ sahipleri ki, görmedikleri halde Allah’a ve Onun bildirdiklerine iman ederler.”
Bakara Sûresi, 2:3.

İMANDA ne kadar büyük bir saadet ve nimet ve ne kadar büyük bir lezzet ve rahat bulunduğunu anlamak istersen, şu temsilî hikâyeciğe bak, dinle:

evt insanın dunyaya gelişinin gayeyi aslisi imandır

ve iman dunyada dahi bir nevi cennet olduğunu
ve imanla insan cennete ulfet ettiğini oraya baktığını ve orayı istediğini
anlatan harika bir yerdir

Bir vakit iki adam hem keyif, hem ticaret için seyahate giderler. Biri hodbin talihsiz bir tarafa, diğeri hüdâbin bahtiyar diğer tarafa sülûk eder, giderler.

hodbin kendini beğenen
hüdabin hakkı beğenen
kendi haksızda olsa
hakdan yana olan

Hodbin adam hem hodgâm, hem hodendiş, hem bedbin olduğundan, bedbinlik cezası olarak nazarında pek fena bir memlekete düşer.

hodgamlık, hodendişlik, bedbinlik gibi haller
kendini beğenen kendini duşunen kendi için endişe eden manalarına gelmede ve insanın
iç aleminde gönül aleminde yer etmektedir
ve bu hallere sahib olan insanın iç alemi onun nazarıdır ve aleme ve çevreye ve topluma bakış açısıdır
yani iç alemi nasılsa
dış alemide ona göre görmektedir

Bakar ki, her yerde âciz bîçâreler, zorba müthiş adamların ellerinden ve tahribatlarından vâveylâ ediyorlar. Bütün gezdiği yerlerde böyle hazin, elîm bir hali görür.

Bütün memleket bir matemhane-i umumî şeklini almış. Kendisi şu elîm ve muzlim haleti hissetmemek için sarhoşluktan başka çare bulamaz. Çünkü herkes ona düşman ve ecnebî görünüyor. Ve ortalıkta dahi müthiş cenazeleri ve meyusâne ağlayan yetimleri görür. Vicdanı azap içinde kalır.

Diğeri hüdâbin, hüdâperest ve hak-endiş, güzel ahlâklı idi ki,

nazarında pek güzel bir memlekete düştü. İşte bu iyi adam, girdiği memlekette bir umumî şenlik görüyor: her tarafta bir sürur, bir şehrâyin, bir cezbe ve neş’e içinde zikirhaneler…

… Herkes ona dost ve akraba görünür. Bütün memlekette yaşasınlar ve teşekkürler ile bir terhisât-ı umumiye şenliği görüyor. Hem tekbir ve tehlil ile mesrurâne ahz-ı asker için bir davul, bir musiki sesi işitiyor. Evvelki bedbahtın hem kendi, hem umum halkın elemiyle müteellim olmasına bedel, şu bahtiyar, hem kendi, hem umum halkın süruruyla mesrur ve müferrah olur. Hem güzelce bir ticaret eline geçer, Allah’a şükreder.

Sonra döner, öteki adama rast gelir. Halini anlar. Ona der:

“Yahu, sen divane olmuşsun.

Batnındaki çirkinlikler zahirine aksetmiş olmalı ki, gülmeyi ağlamak, terhisâtı soymak ve talan etmek tevehhüm etmişsin. Aklını başına al, kalbini temizle

evt burada guzel bir nokta var
batınındaki çirkinlikler zahirine aks etmiş
batın iç alemimiz
iç alemimizdeki çirkinlikler
dış alemimize aks eder
içimiz ne kadar çirkin ise
dışımızıda o derece çirkin göruruz
kalbini temizle taşu musibetli perde senin nazarından kalksın, hakikati görebilesin.

Zira nihayet derecede âdil, merhametkâr, raiyetperver, muktedir, intizam perver, müşfik bir melikin memleketi, hem bu derece göz önünde âsâr-ı terakkiyat ve kemalât gösteren bir memleket, senin vehminin gösterdiği surette olamaz.”

evt anlıyorumki allahı tanımayan bilmeyen kendini temizleyemiyor
Allah var ve adildir o zaman bu memlekette zulum olamaz
Allah var cemildir o zaman bu memlekette çirkinlik olamaz
Allah var ve rezzaktır o zaman bu memlekette açlık olamaz
gibi Allahı tanımayanlar kendilerinide tanıyamazlar ve kendilerinide temizleyemezler
zıddıyla çirkinleşirler ve zalim olurlar

Sonra o bedbahtın aklı başına gelir, nedamet eder. “Evet, ben işretten divane olmuştum. Allah senden razı olsun ki cehennemî bir haletten beni kurtardın” der.

işret içki içmek demektir

Ey nefsim!
Bil ki, evvelki adam, kâfirdir.
Veya fâsık, gafildir.
Şu dünya, onun nazarında bir matemhane-i umumiyedir.
Bütün zîhayat, firak ve zeval sillesiyle ağlayan yetimlerdir.
Hayvan ve insan ise, ecel pençesiyle parçalanan kimsesiz başıbozuklardır.
Dağlar ve denizler gibi büyük mevcudat, ruhsuz, müthiş cenazeler hükmündedirler.
Daha bunun gibi çok elîm, ezici, dehtetli evham, küfründen ve dalâletinden net’et edip onu mânen tâzip eder.

Diğer adam ise, mü’mindir.
Cenâb-ı Hâlıkı tanır, tasdik eder.
Onun nazarında şu dünya bir zikirhane-i Rahmân, bir talimgâh-ı beşer ve hayvan, ve bir meydan-ı imtihan-ı insallah ü cândır.
Bütün vefiyât-ı hayvaniye ve insaniye ise, terhisattır.
Vazife-i hayatını bitirenler, bu dâr-ı fâniden, mânen mesrurâne, dağdağasız diğer bir âleme giderler-ta yeni vazifedarlara yer açılsın, gelip çalışsınlar.

Bütün tevellüdât-ı hayvaniye ve insaniye ise, ahz-ı askere, silâh altına, vazife başına gelmektir.
Bütün zîhayat, birer muvazzaf mesrur asker, birer müstakim memnun memurlardır.

Bütün sadâlar ise,
ya vazife başlamasındaki zikir ve tesbih ve paydostan gelen şükür ve tefrih veya işlemek neş’esinden neş’et eden nağamattır.

Bütün mevcudat,
o mü’minin nazarında, Seyyid-i Kerîminin ve Mâlik-i Rahîminin birer mûnis hizmetkârı, birer dost memuru, birer şirin kitabıdır. Daha bunun gibi pek çok lâtif, ulvî ve leziz, tatlı hakikatler, imanından tecellî eder, tezahür eder.

Demek iman bir mânevî tûbâ-i Cennet çekirdeğini taşıyor.

Küfür ise mânevî bir zakkum-u Cehennem tohumunu saklıyor.

Demek selâmet ve emniyet yalnız İslâmiyette ve imandadır.

Öyleyse biz daima “Elhamdü lillâhi alâ dini’l-İslâm ve kemâli’l-îman” demeliyiz

insan farklı farklı bir çok teçhizatla donatılmış
duyu organlarımız var
dünyaya açılan pencerelerimiz tartılsarımız mizanlarımız
onlarla dışarıyı algılayıp aklımızla yorumlamaya anlamaya çalışıyoruz
içeride nasıl bir mutfak kurduysak
dışardan aldığımız malzeme öyle işleniyor
imanı olmayan bir insan
Allah ı bilmeyen tanımayan bir insan
çevresindeki hayatı izlerken zahiri sebeplerin arasında kayboluyor
hiç bir zaman tam tatmin ve huzurlu olamıyor
içi rahat olmadığı için de
dışarıdaki olayları hep elemler azaplar olarak görüyor
ama Rabbini hakkıyla tanımış bir mümin
“la ilahe illallah” ın ne anlamlara geldiğini anlamış bir insan
ve bunu yaşantısına uygulayabilmiş bir insan
adeta dünyada cenneti yaşıyor
ne çevresinde olan yıkımlar ölümler değişimler onu mutsu ediyor
çünkü biliyor ki her iş bir hikmet üzere işlenmektedir
ve Allah kullarını sonsuz sevgisiyle sever
hele kendisini bilen kendisini seven kullarına karşı hep merhametlidir
zahiri olumsuzluklar
zahiri sorunlar
aslında kendisi için hazırlanmış hikmetli olaylardır
tevekkül ediyor
ve huzura kavuşuyor
Rabbim hepimize her yere yazdığı esma sını görmeyi
okumayı
anlamayı nasip etsin
çünkü onu ne kadar çok tanır ve bilirsek
gerek dünya
gerek ahiret
gerek insan
gerek hayvan gerek bitki
herşey
o kadar anlam kazanıyor

Demek selâmet ve emniyet yalnız İslâmiyette ve imandadır.

Öyleyse biz daima “Elhamdü lillâhi alâ dini’l-İslâm ve kemâli’l-îman” demeliyiz.

Subhâneke lâ ılmelene illema allemtene inneke entel alîmul hakîm ve ahiru de’vehüm enilhamdülillahi rabbil âlemin, el fatiha ma salavat

………..